احراز هویت مدرن با OAuth 2.0 و JWT

این پست وبلاگ نگاهی دقیق به OAuth 2.0، یک روش احراز هویت مدرن دارد. توضیح می دهد که OAuth 2.0 چیست، چرا مهم است و اصول اولیه احراز هویت مدرن. همچنین شامل چیستی JWT (JSON Web Token)، نحوه کارکرد آن و تفاوت‌های OAuth 2.0 می‌شود. نحوه مدیریت فرآیند احراز هویت با OAuth 2.0، مزایای استفاده از JWT، اقدامات امنیتی و مواردی که باید در نظر گرفته شوند با مثال های کاربردی ارائه شده است. این یک راهنمای جامع برای احراز هویت مدرن، برجسته کردن بهترین شیوه ها و پیش بینی روندهای آینده ارائه می دهد.

OAuth 2.0 چیست و چرا مهم است؟

OAuth 2.0یک پروتکل مجوز است که به کاربران اینترنت اجازه می دهد تا به طور ایمن اطلاعات را با برنامه های شخص ثالث به اشتراک بگذارند. این اجازه می دهد تا برنامه های کاربردی بدون نیاز به اشتراک گذاری رمزهای عبور خود، به منابع خاصی دسترسی پیدا کنند. به این ترتیب هم امنیت کاربران افزایش می یابد و هم تجربه کاربرپسندتری به اپلیکیشن ها ارائه می شود. به خصوص با گسترش برنامه های کاربردی وب و تلفن همراه مدرن، OAuth 2.0 به عنوان یک روش مجوز امن و استاندارد ضروری شده است.

اهمیت OAuth 2.0 در امنیت و انعطاف پذیری آن نهفته است. در حالی که روش‌های احراز هویت سنتی از کاربران می‌خواهد که رمز عبور خود را مستقیماً با برنامه‌های شخص ثالث به اشتراک بگذارند، OAuth 2.0 این خطر را از بین می‌برد. در عوض، کاربران مجوزهای خاصی را از طریق سرور مجوز به برنامه ها می دهند. این مجوزها منابعی را که برنامه می تواند به آن دسترسی داشته باشد و اقداماتی که می تواند انجام دهد محدود می کند. به این ترتیب، کاربران می توانند از اطلاعات حساس خود محافظت کنند و در عین حال اطمینان حاصل کنند که برنامه ها می توانند به طور ایمن به داده های مورد نیاز خود دسترسی پیدا کنند.

ویژگی های اصلی

• امنیت: از اشتراک گذاری رمز عبور کاربران جلوگیری می کند.
• انعطاف پذیری: با پلتفرم ها و برنامه های مختلف سازگار است.
• کنترل کاربر: کاربران می توانند کنترل کنند که کدام برنامه ها می توانند به کدام داده ها دسترسی داشته باشند.
• استاندارد سازی: این یک پروتکل مجوز پذیرفته شده است.
• ادغام ساده شده: این اجازه می دهد تا برنامه های کاربردی به راحتی فرآیندهای مجوز خود را یکپارچه کنند.

OAuth 2.0 مزایای بسیار خوبی را نه تنها برای کاربران، بلکه برای توسعه دهندگان ارائه می دهد. به جای پرداختن به فرآیندهای پیچیده احراز هویت، توسعه دهندگان می توانند به راحتی برنامه های خود را با استفاده از رابط های استاندارد و ساده ارائه شده توسط OAuth 2.0 مجوز دهند. این امر روند توسعه را سرعت می بخشد و امکان انتشار امن تر برنامه ها را فراهم می کند. علاوه بر این، ماهیت توسعه پذیر OAuth 2.0 امکان توسعه راه حل های سفارشی برای نیازهای مختلف را فراهم می کند.

OAuth 2.0پروتکل مهمی است که مجوز ایمن و کاربرپسند را برای برنامه های کاربردی وب و موبایل مدرن امکان پذیر می کند. دسترسی برنامه‌ها به منابع مورد نیاز و در عین حال محافظت از داده‌های کاربران را آسان‌تر می‌کند. بنابراین، درک و اجرای صحیح OAuth 2.0 در دنیای دیجیتال امروزی برای امنیت کاربران و توسعه دهندگان بسیار مهم است.

مبانی احراز هویت مدرن

امروزه با گسترش برنامه های کاربردی وب و موبایل، تأیید و تأیید هویت کاربران به صورت ایمن از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف روش‌های احراز هویت مدرن بهبود تجربه کاربر و در عین حال به حداقل رساندن آسیب‌پذیری‌های امنیتی است. در این زمینه، OAuth 2.0 و فناوری هایی مانند JWT (JSON Web Token) اساس فرآیندهای احراز هویت مدرن را تشکیل می دهند. این فناوری‌ها به برنامه‌ها امکان دسترسی ایمن به داده‌های کاربر را می‌دهند و اطمینان حاصل می‌کنند که کاربران تجربه‌ای یکپارچه در سراسر پلتفرم‌ها دارند.

روش‌های احراز هویت سنتی معمولاً بر ترکیب نام کاربری و رمز عبور متکی هستند. با این حال، این روش می تواند مشکلات مختلفی را از نظر آسیب پذیری های امنیتی و تجربه کاربری ایجاد کند. برای مثال، کاربران ممکن است نیاز داشته باشند رمزهای عبور متفاوتی را برای هر پلتفرم به خاطر بسپارند، یا در صورت سرقت رمزهای عبور، ممکن است نقض امنیتی جدی رخ دهد. روش‌های احراز هویت مدرن راه‌حل‌های امن‌تر و کاربرپسندتری برای غلبه بر این مشکلات ارائه می‌دهند. از جمله این روش هاست OAuth 2.0، برنامه ها را قادر می سازد تا با استانداردسازی فرآیندهای مجوز به داده های کاربر به طور ایمن دسترسی داشته باشند.

فرآیندهای احراز هویت مدرن از روش های مختلفی برای تأیید هویت کاربران استفاده می کنند. این موارد شامل گزینه هایی مانند ورود از طریق حساب های رسانه های اجتماعی، ارسال کدهای تأیید از طریق ایمیل یا پیامک و استفاده از داده های بیومتریک است. OAuth 2.0، که از روش های مختلف احراز هویت پشتیبانی می کند و برنامه ها را انعطاف پذیرتر و کاربرپسندتر می کند. علاوه بر این، فناوری‌هایی مانند JWT به برنامه‌ها اجازه می‌دهند بدون نیاز به تأیید دائمی کاربران با انتقال ایمن اعتبارنامه‌های احراز هویت، دسترسی داشته باشند.

به منظور اجرای موفقیت آمیز روش های احراز هویت مدرن، پیروی از مراحل خاصی مهم است. هدف این مراحل بهبود تجربه کاربر در عین به حداقل رساندن آسیب‌پذیری‌های امنیتی است.

1. تعیین الزامات امنیتی: نیازها و خطرات امنیتی برنامه خود را تجزیه و تحلیل کنید.
2. انتخاب پروتکل مناسب: OAuth 2.0 یا پروتکل های احراز هویت مناسب مانند OpenID Connect را انتخاب کنید.
3. یکپارچه سازی JWT: اعتبارنامه های احراز هویت را با استفاده از JWT ایمن منتقل کنید.
4. احراز هویت چند عاملی (MFA): MFA را به عنوان یک لایه امنیتی اضافه فعال کنید.
5. ممیزی های امنیتی منظم: ممیزی های منظم را برای شناسایی آسیب پذیری های امنیتی در برنامه خود انجام دهید.
6. آموزش کاربر: اطمینان حاصل کنید که کاربران در مورد شیوه های احراز هویت امن مطلع هستند.

روش های مدرن احراز هویت یک عنصر ضروری برای برنامه های کاربردی وب و موبایل هستند. OAuth 2.0 و فن آوری هایی مانند JWT ابزارهای قدرتمندی را برای احراز هویت ایمن و مجوز دادن به کاربران ارائه می دهند. اجرای صحیح این فناوری ها هم تجربه کاربر را بهبود می بخشد و هم خطرات امنیتی را کاهش می دهد. بنابراین، بسیار مهم است که توسعه دهندگان و مدیران سیستم در مورد روش های مدرن احراز هویت آگاه باشند و بهترین شیوه ها را دنبال کنند.

JWT چیست و چگونه کار می کند؟

OAuth 2.0 مفهوم مهم دیگری که اغلب در فرآیندهای احراز هویت مدرن با آن مواجه می شود JWT (JSON Web Token) است. JWT یک فرمت استاندارد باز است که برای انتقال ایمن اطلاعات کاربر استفاده می شود. در اصل، JWT به عنوان یک شی JSON تعریف می شود و با امضای دیجیتال محافظت می شود و از صحت و اعتبار آن اطمینان می یابد.

JWT معمولاً از سه بخش تشکیل شده است: سربرگ، بارگذاری و امضا. هدر نوع توکن و الگوریتم امضای مورد استفاده را مشخص می کند. محموله حاوی ادعاهایی است که در توکن حمل می شود و حاوی اطلاعاتی درباره کاربر است. امضا با ترکیب هدر و محموله و امضای آنها با یک کلید مخفی خاص یا جفت کلید عمومی/خصوصی ایجاد می شود. این امضا از تغییر توکن توسط افراد غیرمجاز جلوگیری می کند.

مزایای JWT

• ساده و قابل حمل: از آنجایی که JWT در فرمت JSON است، به راحتی می توان آن را ایجاد و بین پلتفرم های مختلف منتقل کرد.
• بی تابعیت: این نیاز به ذخیره اطلاعات جلسه در سمت سرور را حذف می کند که مقیاس پذیری را افزایش می دهد.
• قابل اعتماد: از آنجایی که به صورت دیجیتالی امضا شده است، یکپارچگی توکن حفظ می شود و از دسترسی غیرمجاز جلوگیری می شود.
• همه کاره: می توان از آن برای اهداف مختلفی مانند احراز هویت، مجوز و تبادل اطلاعات استفاده کرد.
• استاندارد: از آنجایی که یک استاندارد باز است، در زبان ها و پلتفرم های مختلف پشتیبانی می شود.

اصل کار JWT بسیار ساده است. کاربر اطلاعات کاربری خود (نام کاربری، رمز عبور و غیره) را به سرور ارسال می کند. پس از تایید این اطلاعات، سرور یک JWT ایجاد می کند و آن را برای کاربر ارسال می کند. کاربر با ارسال این JWT به سرور در درخواست های بعدی هویت خود را ثابت می کند. سرور JWT را تأیید می کند، مجوزهای کاربر را بررسی می کند و بر اساس آن پاسخ می دهد. جدول زیر اجزای اصلی و عملکردهای JWT را خلاصه می کند:

JWT، OAuth 2.0 هنگامی که همراه با استفاده می شود، راه حل های مدرن و ایمن احراز هویت را ارائه می دهد. در حالی که ساختار بدون حالت آن مقیاس پذیری را افزایش می دهد، به لطف امضای دیجیتالی خود امنیت را نیز به حداکثر می رساند. به لطف این ویژگی ها، امروزه به طور گسترده در بسیاری از برنامه های کاربردی وب و موبایل استفاده می شود.

تفاوت بین OAuth 2.0 و JWT

OAuth 2.0 و JWT (JSON Web Token) فناوری هایی هستند که اغلب با هم ذکر می شوند، اما اهداف متفاوتی را دنبال می کنند. OAuth 2.0یک پروتکل مجوز است که به برنامه های کاربردی اجازه می دهد از طرف کاربر به منابع خاصی دسترسی پیدا کنند. JWT یک فرمت رمزی است که برای انتقال امن اطلاعات استفاده می شود. تفاوت اصلی این است که OAuth 2.0یک پروتکل است و JWT یک فرمت داده است. OAuth 2.0 این یک چارچوب مجوز است، نه یک مکانیسم احراز هویت. JWT می تواند اعتبارنامه ها را حمل کند، اما یک راه حل مجوز مستقل نیست.

OAuth 2.0، معمولاً به کاربر اجازه می دهد تا به یک برنامه کاربردی اجازه دسترسی به داده های خود در سرویس دیگری (مانند Google، Facebook) بدهد. در این فرآیند، برنامه به طور مستقیم نام کاربری و رمز عبور را دریافت نمی کند، بلکه یک نشانه دسترسی دریافت می کند. از JWT می توان برای انتقال ایمن این نشانه دسترسی یا اعتبار استفاده کرد. JWT ها به صورت دیجیتالی امضا می شوند تا صحت اطلاعات را تأیید کنند، بنابراین از دستکاری جلوگیری می کنند.

OAuth 2.0 مانند اقتدار باز کردن در است. JWT شناسنامه ای است که این اختیار را نشان می دهد. هنگامی که یک برنامه نیاز به دسترسی به یک منبع دارد، OAuth 2.0 مجوز از طریق پروتکل به دست می آید و این مجوز را می توان با یک توکن در قالب JWT نشان داد. JWT ممکن است شامل مدت، دامنه مجوز دسترسی و سایر اطلاعات مرتبط باشد. استفاده ترکیبی از این دو فناوری یک راه حل احراز هویت و مجوز امن و قابل انعطاف برای برنامه های کاربردی وب و موبایل مدرن ارائه می دهد.

نباید فراموش کرد که، OAuth 2.0 امنیت پروتکل به پیکربندی صحیح و اجرای ایمن آن بستگی دارد. امنیت JWT ها به الگوریتم های رمزگذاری و مدیریت کلید مورد استفاده بستگی دارد. استفاده از هر دو فناوری با بهترین شیوه ها برای ایجاد یک سیستم ایمن بسیار مهم است.

چگونه فرآیند احراز هویت را با OAuth 2.0 مدیریت کنیم؟

OAuth 2.0یک چارچوب مجوز پرکاربرد برای برنامه های کاربردی وب و موبایل مدرن است. به جای اشتراک‌گذاری مستقیم اعتبار کاربر با برنامه، مجوز امن را از طریق یک سرویس شخص ثالث (سرور مجوز) فعال می‌کند. این فرآیند به برنامه اجازه می دهد تا به داده های مورد نیاز خود دسترسی داشته باشد و در عین حال از حریم خصوصی کاربر محافظت کند. OAuth 2.0هدف اصلی ارائه یک جریان مجوز ایمن و استاندارد بین برنامه های مختلف است.

OAuth 2.0 فرآیند تأیید هویت شامل چندین مرحله اساسی است. ابتدا، برنامه باید درخواست مجوز را به سرور مجوز ارسال کند. این درخواست مشخص می کند که برنامه می خواهد به چه داده هایی دسترسی داشته باشد و به چه مجوزهایی نیاز دارد. در مرحله بعد، کاربر به سرور مجوز وارد می شود و مجوزهای درخواستی را به برنامه می دهد. این مجوزها به برنامه اجازه می دهد تا اقدامات خاصی را از طرف کاربر انجام دهد.

بازیگران OAuth 2.0

در این فرآیند، به نشانه های دسترسی نقش حیاتی ایفا می کند. توکن های دسترسی، شناسه های موقتی هستند که برنامه برای دسترسی به سرور منبع از آنها استفاده می کند. مجوز توسط سرور صادر می شود و برای مدت زمان مشخصی معتبر است. به لطف دسترسی به نشانه‌ها، برنامه لازم نیست هر بار اعتبار کاربری را وارد کند. این هم تجربه کاربری را بهبود می بخشد و هم امنیت را افزایش می دهد.

فرآیند مجوز برنامه

فرآیند مجوز برنامه شامل رضایت کاربر برای دسترسی به چه داده هایی است. OAuth 2.0، به طور واضح به کاربران نشان می دهد که چه مجوزهایی درخواست می شوند و به آنها اجازه می دهد تصمیم آگاهانه بگیرند. این فرآیند با جلوگیری از دسترسی برنامه به داده های غیر ضروری، از حریم خصوصی کاربر محافظت می کند.

مراحل احراز هویت

1. برنامه درخواست مجوز را به سرور مجوز ارسال می کند.
2. کاربر به سرور مجوز وارد می شود.
3. کاربر مجوزهای لازم را به برنامه می دهد.
4. سرور مجوز یک رمز دسترسی به برنامه صادر می کند.
5. برنامه با استفاده از نشانه دسترسی به سرور منبع دسترسی پیدا می کند.
6. سرور منبع، نشانه دسترسی را تأیید می کند و به داده ها دسترسی می دهد.

OAuth 2.0این فرآیند ساخت یافته به توسعه دهندگان اجازه می دهد تا برنامه های کاربردی ایمن و کاربر محور ایجاد کنند. جداسازی فرآیندهای مجوز و احراز هویت، پیچیدگی برنامه را کاهش می‌دهد و مدیریت آن را آسان‌تر می‌کند.

احراز هویت کاربر

احراز هویت کاربر، OAuth 2.0 بخش مهمی از فرآیند است. هویت کاربر توسط سرور مجوز تأیید می شود و در نتیجه این تأیید، دسترسی به برنامه اعطا می شود. این فرآیند تضمین می کند که اطلاعات کاربران ایمن باقی می ماند و از دسترسی غیرمجاز جلوگیری می کند.

OAuth 2.0 هنگام مدیریت فرآیند تأیید هویت با ، توجه به اقدامات امنیتی از اهمیت بالایی برخوردار است. ذخیره ایمن نشانه های دسترسی، ایمن سازی سرور مجوز، و مدیریت دقیق مجوزهای کاربر، آسیب پذیری های امنیتی بالقوه را به حداقل می رساند. به این ترتیب اطلاعات کاربر محافظت می شود و قابلیت اطمینان برنامه افزایش می یابد.

مزایای استفاده از JWT

OAuth 2.0 و JWT با هم تعدادی مزایای قابل توجه برای برنامه های کاربردی وب و موبایل مدرن ارائه می دهند. JWT (JSON Web Token) یک روش فشرده و مستقل برای انتقال ایمن اطلاعات است. مزایای ارائه شده توسط این روش به ویژه در فرآیندهای تأیید هویت و مجوز آشکار می شود. حال بیایید نگاهی دقیق تر به این مزایا بیندازیم.

یکی از مزایای اصلی JWT این است که بی تابعیت آن است. این امر نیاز سرور به ذخیره اطلاعات جلسه را از بین می برد و در نتیجه مقیاس پذیری را افزایش می دهد. از آنجایی که هر درخواست دارای تمام اطلاعات لازم در توکن است، سرور مجبور نیست هر بار به پایگاه داده یا ذخیره‌سازی دیگر مراجعه کند. این به طور قابل توجهی عملکرد را بهبود می بخشد و بار سرور را کاهش می دهد.

مزایای کلیدی

• مقیاس پذیری: این نیازی به مدیریت جلسه سمت سرور ندارد و به برنامه‌ها اجازه می‌دهد آسان‌تر مقیاس شوند.
• عملکرد: با کاهش کوئری های پایگاه داده عملکرد برنامه را افزایش می دهد.
• امنیت: از آنجا که به صورت دیجیتالی امضا شده است، یکپارچگی توکن حفظ شده و از دستکاری جلوگیری می شود.
• قابلیت حمل: به راحتی می توان از آن در پلتفرم ها و زبان های مختلف استفاده کرد.
• سادگی: فرمت JSON آن را به راحتی قابل تجزیه و استفاده است.

جدول زیر مزایای JWT را نسبت به روش های مدیریت جلسه سنتی با جزئیات بیشتری مقایسه می کند:

یکی دیگر از مزایای مهم JWT این است امنیتکامیون JWT ها را می توان به صورت دیجیتال امضا کرد و از یکپارچگی توکن اطمینان حاصل کرد و از تغییر یا تقلید آن توسط افراد غیرمجاز جلوگیری کرد. به‌علاوه، JWT‌ها را می‌توان به گونه‌ای پیکربندی کرد که برای یک دوره زمانی مشخص (زمان انقضا) معتبر باشند، که خطر سوء استفاده را در صورت دزدیده شدن توکن کاهش می‌دهد. OAuth 2.0 هنگامی که در ارتباط با JWT ها استفاده می شوند، راه حلی برای احراز هویت و مجوز ارائه می کنند.

اقدامات احتیاطی امنیتی OAuth 2.0 و مواردی که باید در نظر بگیرید

OAuth 2.0در حالی که یک چارچوب احراز هویت و مجوز قوی برای برنامه‌های کاربردی مدرن ارائه می‌کند، اما برخی از خطرات امنیتی را نیز به همراه دارد که باید از آنها آگاه بود. انجام اقدامات احتیاطی مختلف برای به حداقل رساندن این خطرات و به حداکثر رساندن امنیت بسیار مهم است. یک پیاده سازی OAuth 2.0 با پیکربندی نادرست یا ایمن ضعیف می تواند منجر به دسترسی غیرمجاز، نشت داده ها یا حتی تسخیر کامل برنامه شود. بنابراین لازم است از همان ابتدای فرآیند توسعه، رویکردی مبتنی بر امنیت اتخاذ شود.

اقدامات احتیاطی امنیتی توصیه شده

1. استفاده از HTTPS باید اجباری باشد: اجباری است که تمام ارتباطات OAuth 2.0 از طریق HTTPS انجام شود تا از امنیت تبادل داده بین مشتری و سرور مجوز اطمینان حاصل شود.
2. توکن ها را ایمن نگه دارید: توکن‌های دسترسی و تازه‌سازی باید به طور ایمن ذخیره شده و از دسترسی غیرمجاز محافظت شوند. باید از روش های رمزگذاری و راه حل های ذخیره سازی ایمن استفاده شود.
3. محدوده ها را با دقت تعریف کنید: دامنه مجوز باید تا حد امکان محدود باشد تا برنامه ها بتوانند تنها به داده های مورد نیاز خود دسترسی داشته باشند. مجوزهای غیر ضروری نباید داده شود.
4. اجرای حفاظت CSRF: در جریان‌های OAuth 2.0، مکانیسم‌های حفاظتی در برابر حملات CSRF (جعل درخواست متقابل) باید پیاده‌سازی شود، به‌ویژه هنگام بازیابی کد مجوز.
5. کوتاه کردن زمان انقضای توکن: توکن‌های دسترسی باید تا حد امکان دارای دوره اعتبار کوتاه‌تری باشند، در حالی که توکن‌های تازه‌سازی می‌توانند مدت اعتبار بیشتری داشته باشند، اما همچنین باید به طور منظم لغو شوند.
6. سرور مجوز را به طور منظم به روز کنید: به روز رسانی های امنیتی سرور مجوز استفاده شده (به عنوان مثال IdentityServer4، Keycloak) باید به طور منظم انجام شود و باید از آخرین نسخه ها استفاده شود.

پیاده سازی ایمن OAuth 2.0 نه تنها نیازمند توجه به جزئیات فنی است، بلکه نیازمند توجه به جزئیات فنی نیز می باشد آگاهی امنیتی مداوم نیاز دارد. برای تیم‌های توسعه مهم است که نسبت به آسیب‌پذیری‌های احتمالی هوشیار باشند، آزمایش‌های امنیتی منظم را انجام دهند و استانداردهای امنیتی را رعایت کنند. علاوه بر این، کاربران باید در مورد مجوزهایی که به برنامه ها می دهند آگاه و مراقب باشند. لازم به ذکر است که اجرای امن OAuth 2.0 هم از داده های کاربران محافظت می کند و هم شهرت برنامه را تقویت می کند.

با نمونه های کاربردی OAuth 2.0

OAuth 2.0این مهم است که ببینیم چگونه در انواع مختلف کاربردها به کار می رود تا دانش نظری را در عمل به کار ببریم. در این بخش به انواع سناریوها، از برنامه های کاربردی تحت وب گرفته تا اپلیکیشن های موبایل و حتی API ها خواهیم پرداخت. OAuth 2.0ما نمونه هایی از نحوه استفاده ارائه خواهیم داد. هر نمونه، OAuth 2.0 این به شما کمک می کند تا درک کنید که جریان در زمینه یک برنامه خاص چگونه کار می کند. به این ترتیب در پروژه های خودتان OAuth 2.0شما می توانید چالش هایی را که ممکن است در حین اجرا با آن مواجه شوید را بهتر پیش بینی کنید و راه حل ها را تولید کنید.

جدول زیر تفاوت را نشان می دهد OAuth 2.0 انواع مجوزها و سناریوهای استفاده معمولی را خلاصه می کند. هر نوع مجوز نیازهای امنیتی مختلف و الزامات برنامه را برطرف می کند. به عنوان مثال، جریان کد مجوز امن ترین روش برای برنامه های کاربردی وب سرور در نظر گرفته می شود، در حالی که جریان ضمنی برای برنامه های کاربردی سمت مشتری مانند برنامه های کاربردی صفحه (SPA) مناسب تر است.

OAuth 2.0قبل از حرکت به سمت برنامه های کاربردی، مهم است که به یاد داشته باشید که هر سناریو الزامات امنیتی منحصر به فرد خود را دارد. به عنوان مثال، برنامه های تلفن همراه در مقایسه با برنامه های وب، چالش های امنیتی متفاوتی را ارائه می دهند. چون، OAuth 2.0هنگام پیاده سازی در اپلیکیشن موبایل، باید به مواردی مانند ذخیره توکن و جلوگیری از دسترسی های غیرمجاز توجه ویژه ای داشت. حال، بیایید نگاهی دقیق‌تر به این سناریوهای مختلف اپلیکیشن بیاندازیم.

برنامه های کاربردی وب

در برنامه های تحت وب OAuth 2.0 معمولاً با یک جریان کد مجوز پیاده سازی می شود. در این جریان، کاربر ابتدا به سرور مجوز هدایت می شود و در آنجا اطلاعات کاربری خود را وارد می کند و مجوزهای خاصی را به برنامه اعطا می کند. سپس، برنامه یک کد مجوز دریافت می کند و آن را برای دریافت رمز به سرور مجوز ارسال می کند. این فرآیند از پردازش مستقیم توکن در سمت مشتری جلوگیری می‌کند و فرآیند احراز هویت امن‌تری را ارائه می‌دهد.

برنامه های کاربردی موبایل

در برنامه های موبایل OAuth 2.0 پیاده سازی شامل برخی چالش های اضافی در مقایسه با برنامه های کاربردی وب است. ذخیره ایمن توکن ها در دستگاه های تلفن همراه و محافظت از آنها در برابر دسترسی غیرمجاز بسیار مهم است. بنابراین توصیه می شود از اقدامات امنیتی اضافی مانند PKCE (Proof Key for Code Exchange) در اپلیکیشن های موبایل استفاده کنید. PKCE جریان کد مجوز را بیشتر ایمن می کند و از رهگیری کد مجوز و دریافت توکن توسط برنامه های مخرب جلوگیری می کند.

بهترین روش ها برای احراز هویت مدرن

سیستم های مدرن تایید هویت، OAuth 2.0 و همراه با فناوری هایی مانند JWT، راحتی زیادی را برای توسعه دهندگان و کاربران فراهم می کند. با این حال، به منظور بهره مندی کامل از مزایای ارائه شده توسط این فناوری ها و به حداقل رساندن آسیب پذیری های امنیتی بالقوه، توجه به بهترین روش ها ضروری است. در این بخش، ما بر روی برخی از استراتژی های کلیدی تمرکز خواهیم کرد که می توانند برای ایمن تر و کارآمدتر کردن فرآیندهای احراز هویت مدرن پیاده سازی شوند.

امنیت یکی از حیاتی ترین عناصر سیستم های احراز هویت مدرن است. بنابراین، توسعه دهندگان و مدیران سیستم اقدامات امنیتی نیاز به بررسی و به روز رسانی مداوم دارد. اجتناب از رمزهای عبور ضعیف، استفاده از احراز هویت چند عاملی (MFA) و انجام ممیزی های امنیتی منظم می تواند امنیت سیستم ها را به میزان قابل توجهی افزایش دهد.

نکات برتر

• بهینه سازی مدت زمان توکن: از نشانه‌های دسترسی کوتاه‌مدت و نشانه‌های تازه‌سازی بلندمدت استفاده کنید.
• اجرای HTTPS: از پروتکل های امن در تمام کانال های ارتباطی استفاده کنید.
• احراز هویت چند عاملی را فعال کنید: یک لایه امنیتی اضافی اضافه کنید.
• مجوزها را با دقت مدیریت کنید: به برنامه ها حداقل مجوزهایی را که نیاز دارند اعطا کنید.
• به طور مرتب آسیب پذیری ها را بررسی کنید: سیستم های خود را به روز نگه دارید و تست های امنیتی را انجام دهید.
• از کتابخانه های فعلی استفاده کنید: از آخرین نسخه‌های تمام کتابخانه‌ها و چارچوب‌هایی که استفاده می‌کنید استفاده کنید.

تجربه کاربر نیز بخش مهمی از سیستم های احراز هویت مدرن است. اطمینان از اینکه فرآیندهای احراز هویت تا حد امکان یکپارچه و آسان برای کاربران هستند، می تواند نرخ پذیرش یک برنامه یا سرویس را افزایش دهد. راه حل های Single Sign-on (SSO)، احراز هویت با حساب های رسانه های اجتماعی و رابط های کاربر پسند از جمله روش هایی هستند که می توانند برای بهبود تجربه کاربر استفاده شوند.

OAuth 2.0 و مهم است که به یاد داشته باشید که فناوری هایی مانند JWT به طور مداوم در حال پیشرفت هستند و ممکن است آسیب پذیری های جدیدی ایجاد شود. بنابراین، توسعه‌دهندگان و مدیران سیستم باید با آخرین پیشرفت‌ها در این فناوری‌ها همراه باشند، توصیه‌های امنیتی را در نظر بگیرند و سیستم‌های خود را دائماً به‌روزرسانی کنند. به این ترتیب می توان از مزایای ارائه شده توسط سیستم های مدرن تایید هویت به بهترین شکل ممکن استفاده کرد و خطرات احتمالی را به حداقل رساند.

نتیجه گیری و روندهای آینده

در این مقاله، OAuth 2.0 و نقش JWT در سیستم های احراز هویت مدرن. ما دیده‌ایم که OAuth 2.0 چگونه فرآیندهای مجوز را ساده می‌کند و چگونه JWT اعتبارنامه‌ها را به‌طور امن منتقل می‌کند. امروزه استفاده از این دو فناوری در کنار هم برای امنیت اپلیکیشن های تحت وب و موبایل اهمیت فزاینده ای پیدا کرده است. توسعه دهندگان و مدیران سیستم باید به این فناوری ها تسلط داشته باشند تا تجربه کاربر را بهبود بخشند و در عین حال خطرات امنیتی را نیز به حداقل برسانند.

در جدول زیر، می‌توانید ویژگی‌های اساسی و حوزه‌های استفاده OAuth 2.0 و JWT را به صورت مقایسه مشاهده کنید.

مراحل اقدام

1. اصول OAuth 2.0 و JWT را بیاموزید: منابع کلیدی را برای درک نحوه کار و تعامل این فناوری ها با یکدیگر بررسی کنید.
2. بهترین روش های امنیتی را دنبال کنید: همیشه از HTTPS استفاده کنید، توکن ها را ایمن ذخیره کنید و ممیزی های امنیتی منظم را انجام دهید.
3. از کتابخانه ها و چارچوب ها استفاده کنید: کتابخانه ها و چارچوب های قابل اعتمادی را که پیاده سازی OAuth 2.0 و JWT را در پروژه های شما تسهیل می کنند، بگنجانید.
4. اجرای آزمایش ها در یک محیط آزمایشی: مشکلات احتمالی را با شبیه سازی سناریوهای مختلف در یک محیط آزمایشی قبل از پخش زنده شناسایی کنید.
5. به روز بمانید: با آخرین به روز رسانی های امنیتی و بهترین شیوه ها برای OAuth 2.0 و JWT همراه باشید.

پیشرفت‌های بزرگ‌تری در فناوری‌های احراز هویت در آینده انتظار می‌رود. نوآوری‌هایی مانند راه‌حل‌های هویت غیرمتمرکز، فناوری‌های بلاک چین و روش‌های احراز هویت بیومتریک به کاربران این امکان را می‌دهند که هویت خود را به صورت ایمن‌تر و خصوصی‌تر مدیریت کنند. علاوه بر این، سیستم‌های امنیتی مبتنی بر هوش مصنوعی (AI) نقش مهمی در شناسایی و جلوگیری از تهدیدات پیچیده‌تر در فرآیندهای تأیید هویت خواهند داشت. این پیشرفت‌ها نشان می‌دهد که روش‌های مدرن احراز هویت دائماً در حال پیشرفت هستند و توسعه‌دهندگان باید مراقب نوآوری‌ها در این زمینه باشند.

لازم به ذکر است که OAuth 2.0 و JWT فقط ابزار هستند. مسئولیت استفاده صحیح و ایمن از این ابزارها بر عهده توسعه دهندگان است. ما باید به یادگیری و پیروی از بهترین شیوه‌ها ادامه دهیم تا از اشتباهاتی که می‌تواند منجر به آسیب‌پذیری‌های امنیتی شود و از داده‌های کاربر محافظت کنیم، اجتناب کنیم. با استفاده حداکثری از مزایای ارائه شده توسط این فناوری ها، می توانیم برنامه های کاربردی ایمن و کاربرپسندتری توسعه دهیم.

سوالات متداول

هدف اصلی OAuth 2.0 چیست و چه مشکلاتی را حل می کند؟

OAuth 2.0 یک چارچوب مجوز است که به کاربران اجازه می دهد تا به برنامه های شخص ثالث دسترسی به منابع خاصی را بدون اشتراک گذاری اعتبار (مانند نام کاربری، رمز عبور) اعطا کنند. هدف اصلی آن افزایش امنیت و محافظت از حریم خصوصی کاربران است. با حذف نیاز به اشتراک گذاری رمزهای عبور، فرآیند تفویض اختیار را ساده می کند و اطمینان می دهد که برنامه ها فقط به داده های مورد نیاز خود دسترسی دارند.

ساختار JWT چیست و شامل چه مواردی است؟ چگونه این اطلاعات را تأیید کنیم؟

JWT (JSON Web Token) از سه بخش هدر، بارگذاری و امضا تشکیل شده است. هدر نوع توکن و الگوریتم رمزگذاری مورد استفاده را مشخص می کند. محموله شامل درخواست هایی مانند اطلاعات کاربر است. امضا با رمزگذاری هدر و بار با استفاده از یک کلید مخفی ایجاد می شود. اعتبار سنجی JWT با بررسی معتبر بودن امضا انجام می شود. سرور اعتبار توکن را با ایجاد یک امضا با همان راز و مقایسه آن با امضای JWT ورودی تایید می کند.

مزایای استفاده از OAuth 2.0 و JWT با هم چیست و در چه نوع سناریوهایی این ترکیب مناسب تر است؟

در حالی که OAuth 2.0 برای مجوز استفاده می شود، JWT برای حمل ایمن اعتبارنامه های احراز هویت و مجوز استفاده می شود. هنگامی که آنها با هم استفاده می شوند، یک سیستم احراز هویت امن تر و مقیاس پذیرتر ایجاد می کنند. به عنوان مثال، هنگام اعطای مجوز برای دسترسی به API برنامه با OAuth 2.0، JWT می تواند به عنوان نشانه ای برای نشان دادن این مجوز استفاده شود. این ترکیب احراز هویت و مجوز را در معماری های میکروسرویس و سیستم های توزیع شده ساده می کند.

تفاوت‌های اصلی بین جریان‌های OAuth 2.0 (کد مجوز، ضمنی، اعتبار رمز عبور مالک منبع، اعتبار مشتری) چیست و در کدام سناریوها باید هر جریان ترجیح داده شود؟

جریان های مختلفی در OAuth 2.0 وجود دارد و هر کدام سناریوهای مورد استفاده خاص خود را دارند. کد مجوز امن ترین جریان است و برای برنامه های کاربردی مبتنی بر سرور توصیه می شود. Implicit برای برنامه های سمت کلاینت (برنامه های جاوا اسکریپت) مناسب تر است اما امنیت کمتری دارد. Resource Owner Password Credentials به شما این امکان را می دهد که با استفاده مستقیم از نام کاربری و رمز عبور، توکن هایی را برای برنامه های قابل اعتماد دریافت کنید. اعتبار مشتری برای مجوز مبتنی بر برنامه استفاده می شود. انتخاب جریان به الزامات امنیتی و معماری برنامه بستگی دارد.

JWT ها چگونه مدیریت می شوند و هنگام مواجهه با JWT منقضی شده چه باید کرد؟

مدت زمان JWT ها با درخواست "exp" (زمان انقضا) تعیین می شود. این ادعا مشخص می کند که چه زمانی توکن نامعتبر می شود. هنگامی که با JWT منقضی شده مواجه می شوید، یک پیغام خطا برای درخواست یک توکن جدید به مشتری برگردانده می شود. معمولاً، یک JWT جدید را می‌توان بدون درخواست مجدد از کاربر برای دریافت اعتبار با استفاده از نشانه‌های تازه‌سازی به دست آورد. توکن های Refresh نیز پس از مدت زمان مشخصی نامعتبر می شوند که در این صورت کاربر باید دوباره وارد سایت شود.

مهم‌ترین آسیب‌پذیری‌هایی که در پیاده‌سازی OAuth 2.0 باید مراقب آنها بود، چیست و چه اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از این آسیب‌پذیری‌ها باید انجام شود؟

مهم‌ترین آسیب‌پذیری‌ها در پیاده‌سازی OAuth 2.0 شامل CSRF (جعل درخواست بین سایتی)، تغییر مسیر باز و سرقت توکن است. پارامتر حالت باید برای جلوگیری از CSRF استفاده شود. برای جلوگیری از ریدایرکت باز، فهرستی از URLهای هدایت مجدد ایمن باید حفظ شود. برای جلوگیری از سرقت توکن، باید از HTTPS استفاده شود، توکن ها باید به طور ایمن ذخیره شوند و باید کوتاه مدت باشند. علاوه بر این، اقدامات امنیتی اضافی مانند محدود کردن تلاش برای ورود به سیستم و احراز هویت چند عاملی ممکن است اجرا شود.

چه کتابخانه ها یا ابزارهایی معمولاً در ادغام OAuth 2.0 و JWT استفاده می شوند و چگونه این ابزارها فرآیند یکپارچه سازی را تسهیل می کنند؟

کتابخانه ها و ابزارهای زیادی برای ادغام OAuth 2.0 و JWT وجود دارد. به عنوان مثال، کتابخانه هایی مانند Spring Security OAuth2 (Java)، Passport.js (Node.js) و Authlib (Python) توابع و پیکربندی های آماده ای را ارائه می دهند که عملیات OAuth 2.0 و JWT را تسهیل می کند. این ابزارها با ساده‌سازی وظایف پیچیده مانند تولید توکن، اعتبارسنجی، مدیریت و اجرای جریان‌های OAuth 2.0، روند توسعه را سرعت می‌بخشند.

نظر شما در مورد آینده سیستم های احراز هویت مدرن چیست؟ چه فناوری ها یا رویکردهای جدیدی به میدان می آیند؟

آینده سیستم های احراز هویت مدرن به سمت راه حل های امن تر، کاربر پسند و غیرمتمرکز حرکت می کند. انتظار می‌رود فناوری‌هایی مانند احراز هویت بیومتریک (اثرانگشت، تشخیص چهره)، احراز هویت رفتاری (ضربه‌های صفحه‌کلید، حرکات ماوس)، سیستم‌های احراز هویت مبتنی بر بلاک چین و اثبات‌های دانش صفر رایج‌تر شوند. علاوه بر این، پذیرش استانداردهایی مانند FIDO (هویت آنلاین سریع) فرآیندهای احراز هویت را ایمن تر و قابل همکاری تر می کند.

اطلاعات بیشتر: درباره OAuth 2.0 بیشتر بیاموزید